“Kırmızı BaÅŸlıklı Kız” masalını bir de kurdun aÄŸzından dinleyelim :

Her gün yaptığım gibi ormanı temizlemeye çıkmıştım. Orman benim evim, temiz tutmak da benim görevim. Derken bir kız beliriverdi. Kırmızı baÅŸlık ve peleriniyle çok şüpheli bir görünümü vardı. Kimin aklına gelir bu garip kıyafeti giymek. Bir kurnazlık peÅŸindeydi mutlaka. Bir süre dikkatle izledim bu garip kızı. Elinde taşıdığı üzeri örtülü sepette kim bilir ne taşıyordu!.. Yürüyüşü bile normal deÄŸildi. Yanına yaklaşıp ne yaptığını sorunca bana büyükannesinin evine gittiÄŸini söyledi ama gel de inan. Yine de bıraktım peÅŸini kendi iÅŸime döndüm. Ama aklım o kıza takıldı bir kere… Bir gidip bakayım doÄŸru mu söyledikleri dedim kendi kendime; gerçekten böyle bir büyükanne var mı? Siz olsaydınız gerçekliÄŸini kontrol etmek istemez miydiniz? Orman benim evim. Ben hem ev sahibiyim, hem de diÄŸer orman sakinlerine karşı sorumluyum.

Neyse uzatmayayım… Gittim, baktım ve gerçekten bir büyükanne buldum. SorduÄŸumda “evet o küçük kız benim torunum” dedi. Ben de sorumlu bir kiÅŸi olarak; “bu küçük kız yabancılarla konuÅŸulmayacağını öğrenmemiÅŸ daha!…” dedim ve anlattım küçük kızla karşılaÅŸmamı… Büyükanne de ürperdi ve birlikte küçük kıza bir ders vermeye karar verdik. O yatağın altına saklandı, ben Onun geceliÄŸini giydim, baÅŸlığını taktım ve yatağına yattım. Küçük kız birazdan içeri girdi. Seslendi cevap verdim. Ne ÅŸaÅŸkın bir çocuk!.. Beni büyükannesi sanıvermiÅŸti. Ben benim büyükannemi deÄŸil sesinden, kokusundan bile tanırım oysa ki. Neyse bunlar bir ÅŸey sayılmaz, daha neler yaptı bilseniz. Kulaklarımın niçin büyük olduÄŸunu sordu. Ne ayıp ÅŸey hiç sorulur mu!… Yine de çocukluÄŸuna verip yumuÅŸak bir sesle cevapladım. “Seni iyi dinlemek içi\”… Ama bu sefer kalkıp da burnumun niçin büyük olduÄŸunu sormaz mı!.. Küçük kız hiç mi hiç terbiye almamış. Ben zaten burnumu kendime kompleks haline getirdim, öz-güvenim sallantıda. Psikologlar, estetikçiler… Dünya para harcıyorum ama nafile. Yine aldırmamaya çalışırken bu sefer de aÄŸzımın kocaman olduÄŸunu yüzüme vurmaz mı! Tabi ki kızdım, siz olsanız kızmaz mıydınız?

O sinirle ayaÄŸa fırlayıp peÅŸinde koÅŸturmaya baÅŸladım. Birden ne olsa beÄŸenirsiniz! Bir kocaman avcı elinde tüfek kapıdan dalıverdi. Beni “seni hain kurt, büyükanneyi yedin deÄŸil mi?..” diye suçlamaz mı !.. Halbuki büyükannenin kılına bile dokunmadım, O da saklandığı yerden çıkıp beni korumaya çalışmadı. Malum yaÅŸlılık, kulakları iyi duymuyor. Avcı mahkeme yapmadan infaz kararımı verdi. Tabi ben de adalet bulamayacağımı, hatta canımı yitireceÄŸimi anlayıp pencereden zor attım kendimi. GeçirdiÄŸim büyük korkunun sarsıntısı yetmiyormuÅŸ gibi o gün – bu gün ormanda bile yüzümü rahat gösteremez oldum. Adım haine çıktı.

Yeter Artık… Ben Suçsuzum.