SEVGİLİYE….

Çiseleyen yağmur damlalarında gözlerini arıyordum, hep yanımdaydı gözlerin uzanamıyordum…

Aslında çok yakındık birbirimize ama bir o kadar da uzak! Nefesini hissetsem de dudaklarımda hala bir özlem yakıp kavuruyordu beni ve hala bir özlem vardı bende, benden öte…

Sonra birden çıkıverdin karşıma, tüm özlemlerimi bitirmek pahasına. Bülbülün gülüne hasreti bitecek, tüm sancılar dinecekti. Kim bilir belki de düşler gerçekleşecekti. Ama düşlerimi özlettin bana, özlemeyi özledim yanında. Yutkundum hep.. Anlatamadım bir türlü derdimi sana. Hep o iki kelime dolaştı dilimde. Kilitlendi sanki tüm hücrelerim, çok çabaladım söyleyemedim.

Düşlerdeki kuvvet yoktu artık bende, biliyordum aslında sadece orda yakındın bana. Alışmıştım zaten seni uzaktan sevmeye. Dokunmadan tenine kendimi kaybetmeye…

Yağmur çiseliyordu o gün, damlalarda gözlerini aradım. Bir günah işler gibi suçluydum ama bir o kadar da masum. İçim içimi kemiriyordu. Oysa kendi kendime ne kolay söyleyebiliyordum.  Ben sana MECBUR’DUM!

Dağlara, rüzgarlara söyledim. Kelebek kanatlarına gizledim sevdamı. Kuşlarla haber yolladım… Hepsi kolaydı da bir sana söyleyemedim…

Özledim yine seni oysa ayrılalı dakika bile geçmemişken. Fakat incinmişti yüreğim, gurur yaptım. Dönüp bakmadım bile arkama çünkü; can çekişiyordu, sevdamı taşıyan kelebekler yüreğimde. Bi dönsem yine aynı olacaktı aslında her şey ama son baharda çoktan yağmaya başlamıştı karlar omuzlarıma. Kaldıramıyordum artık bu yükü. Çok isterdim yüreğimdekileri sana anlatmayı. Sıkışıverdi kalbim işte, unuttum sende her şeyi.. Belki de dimin ucundaydı tek kelime; seviyordum!

Korktum kendimden, korktum sevgimden, söyleyemedim..

Çiseleyen yağmurda buldum aslında ben gözlerini. Toprak tenin kokuyor, rüzgar dudaklarımı öpüyordu. Her şey böyle tamamdı ama sen, yoktun…

Farkında mısın? yine, SÖYLEYEMEDİM….

 

-Siz siz olun bu sevgililer günü sevdiğinize onu sevdiğinizi söyleyin. Bekli de bu son fırsatınızdır!!!

E-ZEKA.NET

EDEBİYAT  EDİTÖRÜ