Sokaklarımız dar,bahçelerimiz küçüktü.Oyunlar oynardık çizgiler üstünde…Bir odaya dört kişi sığarken sığamaz olduk dolaplara, odalara. Daha büyüğünü, daha güzelini arar olduk.Derken sözlerimiz büyüdü bizi bizden uzaklaştırdı.Başka gezegenlerden arsa arar olduk .Birey olmanın dayanılmaz hafifliği çöktü üstümüze .Herşey xL olurken yüreğimiz küçüldü, tahammülümüz azaldı.+-
“YÜZDE ısrar etme,DOKSANDA olur.İnsan dediğin NOKSAN da olur…Sakın büyüklenme,elde neler var.Bir BEN VARIM deme ,YOKSAN da olur…” (Mevlana)
şu mevlana nasıl bir kişiliktir.
hayran olmamak mümkün değil…
ondaki sabrın binde biri olsa yeter.
hep daha fazlasını hep daha iyisini daha güzelini son modelini istiyoruz…elimizdekilerin kıymetini bilmek için bir doğa olayının olması gerekiyor…