BUGÜN YENİ ŞEYLER SÖYLEMEK LAZIM…

İnsanın içini karartan siyah önlükleri giyerek başladık okula…Küçük bir bavula benzeyen çantam vardı ikinci el.Her akşam kolonyayla onu silerdimSarı sayfalı defterler ve CİN ALİ kitapları vardı bir türlü sevemediğim.Kalem açmak için bıçak kullanılırdı ve biz hiç kesmezdik elimizi.Sınıflara girince zift kokusu genzimize dolardı. Tebeşir tozunun tadına bakmışlığım bile olmuştu.Sabah oldu mu bağırta bağırta kulağımı silerdi annem“Üstünü kirletme” tenbihlerini evden çıkmadan unuturdum.Öğretmenler eti senin kemiği benim sözünü arkalarına aldıklarından  mesafe koyarlardı(ki mesafenin ucu bucağı görünmez)aramıza.O zamanlar  EMPATİ sözcüğü duyulmamıştı daha.Dayağın cennetten çıktığına inandırmışlardı bizleri.Asık suratlı olmak ciddiyet demekti.Sorgusuz sualsiz bir itaat HÜKÜM SÜRERDİ BÜYÜKLERLE ARAMIZDA.Şekil(şimdilerde yerini İMAJA  bıraktı)önemliydi içinde fırtınalar kopsa da ser verip sır verilmezdi.Karşı cinse olan ilgi saç çekerek,göz süzerek ya da anlamsız hareketlerle ilan edilirdi.Zaten her şey platonik yaşanırdı.Hele kızın ağabeyleri varsa oğlanın zordu işi.Hatıra defterleri vardı çiçekli böcekli” sepet sepet yumurta sakın beni unutma” diye biterdi yazılar.Bayramlarda güneşin altında kavrulurduk gıkımız çıkmazdı.Bayram bizimdi ama birtürlü varamazdık tadına.Bitlenmek sıradan bir olaydı ve her çocuğun gelirdi başına.Erkek çocuklarının saçları O numara kestirilirdi o zamanlar. Daha BİREY olamasakta satmazdık arkadaşımızı oyunlarda .Utanmasını,özür dilemesini bilirdik yük olmazdık kimseye  şimdi  eğitim sistemimizi resetleyip,yeni anlamlar yüklüyorlar çocuklara .Doğru bildiklerimiz ya yanlış yada eksik çıkıyor …Özgür olsunlar kendi ayakları üzerinde dursunlar derken kimin üstüne bastıklarına pek dikkat etmiyoruz Bizler yaralarımızı zamanla sardık ve geldik bugünlere…Peki çocuklarımız ne kadar hazır GELECEĞE?

.Dün mü bugün mü? dersek